ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Οι πρόγονοί μου ήταν ψαράδες. Ο πατέρας μου ήταν το τελευταίο από τα έντεκα παιδιά και ο παππούς μου με μεγάλη δυσκολία κατόρθωνε να συντηρεί την οικογένειά του, γιατί στο επάγγελμά του, καθώς και σε άλλα επαγγέλματα, το κέρδος δεν ήταν ανάλογο με τον κόπο.
Δεκαοχτώ χρονών ο πατέρας μου πήγε να υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό. Η πολιτεία καλεί όλους τους ναυτικούς να υπηρετήσουν και τους έχει στη διάθεσή της 32 χρόνια, από 18 χρονών ως 50. Έφυγε, μη γνωρίζοντας ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει. Γύρισε γραμματισμένος σα δάσκαλος.
Το Λιμάνι του Θεού, η πατρίδα μας, γειτόνευε με τα αγγλικά νησιά. Η κυβέρνηση είχε διατάξει να σταθμεύει στο λιμάνι μας μια πολεμική κορβέτα, που είχε για προορισμό να εμποδίζει τους κατοίκους της αγγλικής Υερσέης να έρχονται να ψαρεύουν στα νερά μας. Σ’ αυτή, λοιπόν, την κορβέτα διατάχτηκε να συνεχίσει την υπηρεσία του. Αυτό ήταν μεγάλη εύνοια για τον πατέρα μου, γιατί είναι ευτύχημα να κάνει κανείς τη θητεία του στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Δεκαπέντε μήνες μετά την απόλυσή του από το ναυτικό, ήρθα εγώ στον κόσμο, μήνα Μάρτιο, μέρα Παρασκευή, με νέα σελήνη. Από τα σημάδια αυτά προμάντεψαν ότι θα περάσω στη ζωή μου πολλές περιπέτειες, ότι θα κάνω θαλασσινά ταξίδια, ότι θα είμαι πολύ δυστυχής, εκτός αν η σελήνη είχε καμιάν ευεργετική επίδραση στην τύχη μου.
Περιπέτειες πέρασα και ακριβώς αυτές “μέλλω” να διηγηθώ. Θαλασσινά ταξίδια έκανα. Η σελήνη έφερνε συχνά αντίδραση στις κακές επιδράσεις της Παρασκευής και μεταξύ τους γινόταν κάποια πάλη. Ποια από τις δυο νίκησε θα κρίνετε σεις οι αναγνώστες, στο τέλος της ιστορίας μου αυτής.