ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΤΡΟΠΙΚΟΙ

Μισώ τα ταξίδια και τους εξερευνητές και παρ’ όλα αυτά ετοιμάζομαι να διηγηθώ τις περιπέτειές μου. Όμως πόσος χρόνος χρειάστηκε ώσπου να το αποφασίσω! Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τότε που άφησα για τελευταία φορά τη Βραζιλία και όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν συχνά να γράψω αυτό το βιβλίο αλλά κάθε φορά ένα είδος ντροπής και αηδίας με εμπόδιζε. Γιατί, αναρωτιόμουν, θα πρέπει να διηγηθώ με κάθε ακρίβεια τόσες ανούσιες λεπτομέρειες από ασήμαντα γεγονότα; Η περιπέτεια δεν έχει θέση στο επάγγελμα του εθνογράφου, είναι μόνο ένας εξαναγκασμός που μετρά πάνω στη δημιουργική εργασία με το βάρος των εβδομάδων ή των μηνών που πέρασαν αργόσχολες ώρες που στη διάρκειά τους ο εξερευνητής χάνεται στην πείνα, στην κούραση και καμιά φορά στην αρρώστια. Έπειτα αυτές οι αμέτρητες αγγαρείες καταστρέφουν τη δημιουργικότητα των ημερών και μετατρέπουν την επικίνδυνη ζωή στην καρδιά του παρθένου δάσους σε απομίμηση στρατιωτικής θητείας… Οι τόσες πολλές προσπάθειες και τα έξοδα που έγιναν για να φθάσομε στο αντικείμενο των μελετών μας, όχι μόνο δεν ανταμοίβονται αλλά θεωρούνται μάλλον η αρνητική πλευρά του επαγγέλματός μας. Οι αλήθειες, που θα αναζητήσομε τόσο μακριά, δεν έχουν αξία παρά απογυμνωμένες απ’ αυτό το περίβλημα. Μπορούμε να αφιερώσουμε έξι μήνες ταξιδιού, στερήσεων και ανυπόφορης κούρασης για τη συλλογή και καταγραφή (που δεν απαιτεί παρά μερικές μέρες ή και ώρες) κάποιου ανέκδοτου μύθου, ενός νέου κανόνα γάμου, μιας ολόκληρης λίστας από τα ονόματα μιας φατρίας όμως και η στείρα αφήγηση τόσων φτωχικών εντυπώσεων του τύπου: “Στις πέντε και μισή το πρωί μπαίναμε στον όρμο της Ρεσίφ ενώ τριγύρω μας έκραζαν οι γλάροι κι ένας στολίσκος από πλοιάρια φορτωμένα με εξωτικά φρούτα έπλεαν γύρω από το σκάφος”, είναι άραγε κάτι που αξίζει τον κόπο να πάρω την πέννα μου και να το αποτυπώσω σαν ανάμνηση;