Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ

Ακούστηκε πάλι το κελάϊδισμα. Αλλά αυτή τη φορά, σαν να ‘βγαινε πνιχτό – μέγας είσαι Κύριε! – μέσα απ’ το μαξιλάρι μου. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι (ένα παλιοκρέβατο της κακιάς ώρας που, και στο παραμικρό μου κούνημα, μόλις πήγαινα ν’ αλλάξω θέση, ο βουλιαγμένος σωμιές του έτριζε απαίσια και τα ξεχαρβαλωμένα του πόμολα χτυπούσαν στις μακριές τους βίδες) το κελάϊδισμα έπαψε μεμιάς. Έμεινα για λίγο ολότελα ακίνητος, κρατώντας την ανάσα μου, κι αναποφάσιστος αν έπρεπε να ξανασηκωθώ, αφουγκραζόμουν, παρατηρώντας τα δύο μπροστινά πόμολα. (. . .)