ΜΕΤ’ ΕΡΩΤΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ… – Η ΣΚΙΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΣΗΜΕΡΑ

(…) Όλες μου οι φωτογραφίες μαζί δεν μπορούν να σταθούν σε μια φράση δική σου κυρ – Αλέξανδρε. Δώδεκα ταξίδια στο νησί σου μέσα σε δώδεκα μήνες, δεν στάθηκαν αρκετά να με κάνουν να νιώσω πως κατάφερα με τις φωτογραφίες μου ν’ αγγίξω τα λόγια σου όπως αυτά χαϊδεύουν την ψυχή μου. Κάθε φορά νιώθω πως δεν έχω πατήσει ξανά το πόδι μου στη Σκιάθο. Όλα καινούργια μου φαίνονται Τα τοπία, τα χρώματα, οι άνθρωποι. Ψάχνω απεγνωσμένα να σε βρω, να βρω τα μέρη σου, τις πατημασιές σου, ν’ ανασάνω από τον αέρα που ανάσαινες, να περπατήσω την άμμο – άμμο τη βρεγμένη, να παίξω με το «χαϊδεμένο μωρό της θάλασσας», το κύμα. Να παίξω το αγαπημένο σου παιδικό παιχνίδι «το σκλαβάκι». Να τώρα θα σε πιάσω, σ’ έπιασα. Να βρέχει τα πόδια μου και να φεύγει. Να φεύγει μαζί και ο νους μου και να χάνεται «στα άντρα της Γοργόνας» στα «αιώνια βασίλεια της Αμφιτρίτης» (…)