ΠΑΛΑΜΑΣ

Η ευτυχία του ποιητή από το διάβασμα αυτό ήταν η τελευταία εντελώς συνειδητή πνευματική ευτυχία της ζωής του. Αμέσως μετά, το 1936, η φωτεινότητα της διάνοιάς του άρχισε να θολώνει ή να παρουσιάζεται σε αραιότερα πάντα διαστήματα. Εκείνα τα διαβάσματα, το χειμώνα του 1935-1936 είναι ένα ορόσημο· το ακέριο και σταθερό φως το αντικαθιστά ένα ηλιοβασίλεμα, με μερικές φωτεινές αναλάμψεις, που δεν έπαψαν ως τις τελευταίες μέρες. Το βιβλίο τούτο έτσι έδωσε, θέλω να το πιστεύω, στο μεγάλο αυτόν Ταπεινόν την τελευταία συνειδητήν υπερηφάνεια της ζωής του. Επί χρόνια ύστερα τυπωμένο το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε, μου το σχολίαζε και πάντα στο τέλος με συγκίνηση μου έλεγε: “Κάθε φορά που σε διαβάζω αναρωτιέμαι, εγώ είμαι αυτός;” Αυτή η απορία δείχνει καλλίτερα από κάθε άλλην έκφραση, την ευτυχία που του έδινε το διάβασμα του βιβλίου αυτού, που είχε γραφεί γι’ αυτόν με αγάπη και με πίστη. Την προσφερμένη αυτήν τελευταία ευτυχία την αισθάνομαι τώρα σα μίαν ευλογία που θα συνοδεύει πάντα το δρόμο του.